Հատուկ շնորհակալություն մասնակիցներին՝Մոդելներ - Ռոմա
Դիմահարդար - Նունե Խաչատրյան
Վարսահարդար-ոճաբաններ - Նանո Գևորգյան, Հարութ Ջուլհակյան
Модели: Рома
Гример: Нуне Хачатрян
Парикмахеры-стилисты: Нано Геворгян, Арут Джулакян.
http://harutnano.blogspot.com/2012/07/blog-post_06.html
Գյումրու Գայի փողոցում, «Կինո Հոկտեմբերի» հարեւանությամբ, կա մի գողտրիկ անկյուն, որն իր դռները միշտ բաց է պահում՝ հյուրընկալելու գյումրեցի տղամարդկանց: Հին, փայտյա պատերով, օվալաձեւ հայելիներով, հախճապակյա ջահերով, նախշազարդ առաստաղով այս 75-ամյա «թանգարանը» տղամարդկանց հայտնի «Լյուքս» վարսավիրանոցն է: Այս թանգարան-վարսավիրանոցը բացվել է 1941 թվականին եւ պահպանել իր գոյությունն անգամ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ու 88-ի երկրաշարժի տարիներին եւ վերանորոգվել է ընդամենը մեկ անգամ՝ 1986 թվականին: Հարեւանությամբ գործող կանանց գեղեցկության սրահը ձեռք բերելուց հետո, երեւանցի գնորդները ցանկացել են գնել նաեւ այս մեկը, սակայն վարսավիրանոցի հնաբնակները ոչ միայն չեն վաճառել, այլ նաեւ պահպանել են հին օրերի կոլորիտն ու հոտը: 84-ամյա վարպետ ԽԱՆԻԿԸ՝ Խանաեւ Արիստակեսյանը, այստեղ աշխատում է 1956 թվականից: Ունի 3 զավակ, 11 թոռ եւ 13 ծոռ: Հետաքրքիր զրույց ունեցանք կոլորիտային պապիկի եւ հարուստ հիշողություններով լի վարպետի հետ:
61 տարի վարսավիրանոցի հայելու առաջ
— Երեխա էի, երբ պատերազմը սկսվեց: Ես ու սերնդակիցներս քաղցած մանկություն տեսանք, բան չհասկացանք նաև պատանեկությունից: Հետո, կամաց-կամաց վիճակը բարելավվեց… Գյումրու մսի կոմբինատում էի աշխատում, հետո ծառայեցի Գերմանիայում, վերադարձա հայրենիք, և ահա, եկավ-հասավ այն օրը, երբ մի խելացի վարպետ-վարսավիր առաջարկեց, որ վարսավիրություն սովորեմ: 6 ամիս աշկերտություն անելուց հետո, արդեն ուղիղ 61 տարի աշխատում եմ այստեղ: Մեր Ֆրունզին (Մհեր Մկրտչյանին)` մանկությունից հլը գիտեի: Տեքստիլի տղեքով շատ ենք ֆուտբոլ խաղացել: Ինքն էլ, քաղաքի ինտելիգենցիան ու ջահել տղեքը, մեր վարպետ Շիրազն էլ, դուդուկչի Փանչոն էլ, Լևոն Մադոյանն էլ՝ հենց Լեննականում լինեին, պիտի գային ինձ մոտ մազ կտրելու կամ սափրվելու: Ֆրունզն էլ, Շիրազն էլ՝ երկար մազ պահող էին… Իմ ձեռքիս էին վստահում: Հումորով, հավեսով ժամանակներ էին: Մի անգամ Լենինականում վարսավիրական մրցույթին առաջին տեղը բռնեցի: Մասնակցեցի նաև մրցույթների Երևանում, Սոչիում, Տաշքենտում, հետո Մոսկվայում աշխատելու առաջարկ ստացա, բայց, դե, ես շեն տուն ու լավ վարձատրվող աշխատանք ունեի, ընչի՞ էրթայի…
Հիշողություն
Երբ Լենինականում «Հին օրերի երգը» ֆիլմն էին նկարահանում, Ֆրունզն եկավ մոտս՝ սափրվելու: Կատակեց, էս պատմեց, էն պատմեց, մեկ էլ ասաց. «Ես էլ, ահա, եկել եմ ձրի կինո աշելու»: Հնար չկար՝ քաղքի տղեքը ոչ Ֆրունզին, ոչ Շիրազին բաց չէին թողնում՝ հենց գալիս էին, տանում էին պատիվ տալու: Երբ Շիրազն էր եկել, քաղքի տղեքով, ես էլ, գնացինք «Պոլոզ Մուկուչ»՝ հաց ուտելու: Գրողների միության ղեկավարն էլ եկավ, գրողները, բանաստեղծները՝ բարևեցին, նստեցին, երբ գրողներից մեկը մատուցողին ասաց. «Ինձ գարեջուր մի լցրեք՝ չեմ խմում», Շիրազը խայթելու առիթը բաց չթողեց, բուֆետպանին ասաց. «Ծո, Օնո՛, ով որ չի խմում գարեջուր, նրան մի բուռ գարի տուր»:
ՆՌԱՆԵ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
հադված http://shrjapat.am
11/06/2017