Почетные звания Фрунзика Мкртчяна

 Фрунзик Мкртчян лауреат премий:

● Лауреат Государственной премии СССР (1978, за фильм «Мимино»)
● Лауреат Государственной премии Армянской ССР (1975, за фильм «Треугольник»)
Лауреат первого приза на Всесоюзном кинофестивале в Ереване (1978, за фильм «Солдат и слон»)

Народный артист СССР Народный артист Армянской СССР narodni artist gruzia Народный Артист Дагестанской АССР

Народный Артист  
СССР

Народный Артист Армянской ССР

Заслуженный Артист Грузинской ССР

Заслуженный Артист Дагестанской АССР

Почетные звания Фрунзика Мкртчяна:

● 1984 — народный артист СССР
● 1971 — народный артист Армянской ССР
● 1980 — Заслуженный артист Грузинской ССР
● 1972 — Заслуженный артист Дагестанской АССР
● 2020 — Почетный гражданин города Гюмри (Ленинакан)


ТреугольникВ 1968 г. за роль Гаспара в фильме «Треугольник» (режиссер Генрик Малян) вместе с группой коллег киностудии «Арменфильм» был удостоен Государственной премии Армянской ССР.

Мимино (1977)В 1978 г. за образ Хачикяна в фильме «Мимино» (режиссер Георгий Данелия) киностудии «Мосфильм» вместе со своими выдающимися коллегами-актерами был удостоен Государственной премии СССР.

Танго нашего детства (1985)В 1985 г. за фильмы киностудии «Арменфильм» «Песнь прошедших дней» и «Танго нашего детства» вместе с коллегами был дважды удостоен Государственной премии Армянской ССР. 

Песнь прошедших днейАктер был обладателем ещё многих других титулов и званий, но все они оказывались на втором плане, когда неповторимый мир театра принимал его с радостью и теплом, ценя и почитая великого актера Мгера Мкртчяна. Благодаря представительству знаменитого актера мир всегда узнавал об армянах и об Армении.

Печать

Կոչում և պարտավորություն

Մհեր ՄկրտչյանԻր ազգը չսիրողը ուրիշիև երբեք չի սիրի։ Քսան տարի հետո նոր որոշեցի, որ էս ճանապարհից վերադարձ չկա` կոչում ունենալով: Բայց կոչում տալը պարտավորեցնելը չէ միայն, էստեղ կա մի ուրիշ բան, էստեղ կա մի հզոր բան, որը ես շատ եմ լավ հասկանում, որովհետև վերջին էս մի քանի տարին ես զբաղված էի հենց Սովետական Միության ժողովրդական արտիստով, էդպիսի դիրքերից էի զբաղված: Ինչու՞: Երբ ես խաղում էի Կանադայում, Ամերիկայում, օտար հանդիսատեսի առաջ, և երբ էնտեղ հայ ժողովրդիս առաջ էի խաղում, ես ուզում էի ասել, որ հայը թատրոն կսիրե, և էնտեղ խոստովանեցին, որ էնպիսի բան կա, որ հայը չգիտե, թե թատրոնն ինչ բան է։ Եվ էն ի՞նչ էր կատարվում: Մյուս կողմից էլ մտածում ես, որ, իհարկե, արդեն դժվար է մի քիչ:
Հիմա ես շատ զգույշ եմ ելույթ ունենում: Հիմա արդեն դրսում հեղինակության հարց է, մեծ պատասխանատվություն է ինձ համար: Չի կարելի, մեջքիդ ունենալով աշխարհի հզոր պետության անուն, կոչում` գնաս ու հենց էնպես, լավ խաղաս: Լավ խաղացողներ շատ կան, բան պիտի ասես։ Ասելիք պիտի ունենաս:

Հովհաննես Պապիկյան, Շուշանիկ Սահակյան
«Ու՞մ համար է վառվում, լույս. Մհեր Մկրտչյան-80»
(Երեւան, 2011)