Լեվոն Աթոյանց
Մոսկվայի տանը «Ճանապարհ դեպի քեզ» հանդիպումների շարքում հյուրընկալվել էր բեմադրող օպերատոր Լևոն Աթոյանցը: Վաստակաշատ օպերատորը պատրաստակամ է իր փորձառությունը փոխանցել երիտասարդներին: Միաժամանակ մտածում է՝ ժամանակները շատ են փոխվել...
Meeting with cameraman Levon Atoyants
As part of the series of meetings held under the title "Road towards You", Moscow House hosted cameraman Levon Atoyants. The merited cameraman is eager to transfer his experience to the younger generation. In the meanwhile, to him, times have changed greatly...
Опубликовано: 07 апр. 2014 г.
"Сегодняшнее кино искусством не пахнет. Это сделка. Какие-то темные финансовые операции — словом, все, что угодно, только не искусство. И почему-то обязательно все играют преступников. Хужан — это и есть герой нашего времени, нашего кино. Смотришь наше кино, возникает ощущение, что в Армении мужчин не осталось: пачками убивают друг друга. Кто это все снимает? Кто им дал право проповедовать эту мерзость? Это что же — такая установка: дебилизовать наше население?" — так началась наша беседа с известным армянским кинооператором Левоном АТОЯНЦЕМ.
http://novostink.ru/interviews/66168-levon-atoyanc-huzhan-eto-i-est-geroy-nashego-vremeni-nashego-kino.html#ixzz2z32Ih8UG
Фрунзик Мкртчян в фильме "На дне"
Снимается фильм "На дне". На все союзном кинофестивале в городе Минске, фильм получил престижную премию - "За лучшую экранизацию классики" ! Это первая кинопостановка Фрунза, и такой успех! Работать с ним было одно удовольствие.
Левон Атоянц
Вспоминает Левон Атоянц:
- Это старая история. В связи со съемкой известного документального фильма... мы оказались в Тбилиси в гостях у Бубы Кикабидзе !
Наша встреча началась в уютном подвальном ресторане "Арагви" на проспекте Руставели. Это было инициативой Бубы и его друзей. "Сидели" долго и "интересно" !!! Друзья разговорились, а я... а я еще успевал снимать их для будущего фильма.
Это встреча двух друзей, любимых героев - лидеров в своих республиках ! Так естественно строится истинная дружба братских народов, а не ложными лозунгами политических деятелей - временщиков !
Снимал на цветной кино пленке ЛН! ("Лампа накаливания".) Хотя была возможность снимать на магнитной ленте. "Магнитная технология" убивает традиционное операторское мастерство. Время это доказало !
16.12.2019 Фейсбук
Հետաքրքիր մի երևույթ: Թվում է մարդուն մոտիկից ճանաչում ես, գործի բերումով ականատես ես եղել նրա նկարահանած ֆիլմերին, գնահատել ես կինոօպերատորի նրա տքնաջան աշխատանքը, ուրեմն նրա դիմանկարը ստեղծելու որևէ խնդիր լինել չի կարող: Սակայն երբ գրելու առիթով ես հանդիպում, բացվում է մի այնպիսի նոր շերտ, որ ինքդ էլ զարմանք ես ապրում: Մտածում ես ինչքան բարդ է մարդ արարածը, այսքան տարի գիտեիր, կարծես նոր-նոր ես ճանաչում: Այսպիսի զգացողություն ունեցա, երբ դիմանկարի էսքիզ գրելու առիթով եղա Երևանի Նորքի զանգվածում բնակվող, հայկական կինոյի ճանաչված օպերատորներից մեկի 87-ամյա Լևոն Աթոյանցի տանը: Սկզբից ևեթ ասեմ, որ չնայած մի քանի տարի առաջ նա ծանր հիվանդություն տարավ, սակայն այն ներքին կամային ուժը, եռանդը, անընդհատ աշխատելու ցանկությունը Աթոյանցի ապրելակերպը դարձավ: Զինվորականի նման աշխատանքային ռեժիմ է իր համար սահմանել: Արթնանում է առավոտյան ժամը 5-6-ը ու անմիջապես սկսում է աշխատել ննջարանի մոտ գտնվող համակարգչի վրա: Հետո նայած թո ինչ թեմատիկայով է առաջնորդվում, անցնում է երկրորդ` մոնտաժային համակարգչին: Երբ ես այնտեղ էի, միաժամանակ երեք գրքերի վրա էր աշխատում: Առաջինը նվիրված էր հայ կինոյին` նրա մեծերին ու իր ընկերներին, անցած ճանապարհին, սկսած Համո Բեկնազարյանից և օպերատոր Ֆելդմանից: 50-ականներին նա ականտեսն ու մասնակիցն է եղել մեր կինոյի պատմության տարեգրությանը: Երկորդ գիքը նվիրված է կինոտեխնիկային` իր և իր ընկերների նորարարական աշխատանքներին, իսկ երրորդը` թռչող ափսեներին: Գուցե տարօրինակ հնչի կինոօպերատոր Լևոն Աթոյանցը ուր, թռչող ափսեներն ուր: Պարզվում է` նա գիտական հիպոթեզ է զարգացնում ոչ միայն այդ երևույթի պատմությունն ուսումնասիրելուց, այլև իր տեսած և նկարահանած կադրերի հիման վրա ու այս երևույթը նա ցույց է տալիս էկրանին և այնքան համոզիչ ներկայացնում, որ կասկածելն անգամ ավելորդ է դառնում: Մեկ էլ կրկնօրինակում է իր նկարահանած ֆոտոնեգատիվները, այն դարձնում է պոզիտիվ: Արխիվային հետաքրքիր լուսանկարներ, կադրեր, փաստաթղթեր: Նրա նեղլիկ բնակարանը յուրահատուկ մի կինոթատրոն է` տարբեր տարիների զանազան լուսանկարչական ապարատներ, հազվադեպ կինոժապավենների կտորտանքներ, մշակույթի անվանի գործիչների ընծագրերով գրքեր և այլն, և այլն: Նա մի առանձին բաժին է հատկացրել իր սիրելի վարպետներին` կինոօպերատորներ Վյաչեսլավ Գարդանովին, Դմիտրի Ֆելդմանին, Արտաշես Ջալալյանին, Սերգեյ Գևորհգանին և այլոց: Կինոօպետատորներ, ովքեր նրա թիֆլիսյան, լենինգրադյան և երևանյան ստեղծագործական առաջին քայլերի ուղեկիցներն են դարձել: Կատակում ենք: Ասում եմ Լևոն, համարյա Նիկոլայ Օստրովսկին ես դարձել, ով հիվանդ ժամանակ գրեց իր լավագույն` «Ինչպես է կոփվում պողպատը» և փառք Աստծո, որ դու ավելի կենսունակ ես, դժվարությամբ, բայց պտտվում, ման ես գալիս, բակ ես իջնում, երբեմն էլ երևանյան կինոպրեմիերաներին մասնակցում: Եվ դուռդ միշտ կրնկի վրա բաց է, բառիս իսկական առումով: Հարցնում եմ նախնիների մասին: Պարզվում է մայրական կողմը սերում է արցախյան Մանուչարովներից Մանուչարյաններ, իսկ հայրական կողմը` Մուշից, ովքեր 1800-ականներին գաղթել են` սկզբում հաստատվել Սպիտակի Լեռնանցք գյուղում: Ժամանակի հետ համեմատած նրանք ղել են մեծահարուստներ, ոչ հեռու գտնվող Գոգարան գլուղի անտառներում զբաղվել են որսորդությամբ ու մի անգամ էլ իջնում են գյուղ, տեսնում լքված գյուղն ու եկեղեցին, ամբողջ ազգուտակով տեղափոխվում են լեռների ու անտառների ստորոտում ծվարած Գոգարան գյուղ, որտեղ մագնիսի նման իրեն է ձգել վեցերորդ դարում կառուցված Սրբ. Աստվածածին եկեղեցին, և հետաքրքիրն այն է, որ նրանցից շատերը մեկընդմերթ իջել են 10-15 կմ վրա գտնվող կենտրոնական մայրուղի, թուրքական յաթաղանից փրկված գաղթականներ են տարել ու բնակեցրել իրենց նոր հաստատված Գոգարան գյուղում: Այսօրվա Գոգարանում բնակվում են մշեցիներ, ղարսեցիներ, վանեցիներ, ասում են նույնիսկ «կացոներ» կան: Գոգարանում այդպես են անվանում վրացիներին: Հետագայում մեր ճյուղը մեկնում է Թիֆլիս: Դեռ ցարի ժամանակ հորեղբայրս այնտեղ ավարտել է կրտսեր սպայական դպրոց, իսկ խորհրդային տարիներին իր եղբորը` այսինքն հորս, խորհուրդ է տալիս և օգնում ընդունվել Թիֆլիսի Կարմիր հրամանատարների դպրոց: Ահա այստեղ էլ հայրս և մայրս ծանոթանում են և ես ծնվում եմ Թիֆլիսում: Իսկ երեք տարեկանում զրկվում եմ մորիցս և մեկուկես տարեկան քրոջս հայրս գյուղ է ուղարկում: Մինչև քսան տարեկանը քույրս չգիտեր, որ ես իր եղբայրն եմ, կարծում էր հորեղբոր տղան եմ, երբ ամեն ինչ պարզվեց, այդ ամենը նա շատ ծանր տարավ: Ես այդպես էլ ամբողջ կյանքումս չմոռացա հորս տված խորհուրդը, «Չխաբես, չխաբվես ու չծեծվես»: Ցավոք, ես պատվիրանի առաջին չխաբվեսը չեմ կարողացել պահպանել, ես հաճախ եմ խաբվել: